Kayda değer ne oldu bugün dersen.... Çocuk gibi ağlaya ağlaya yeter artık ya gelmeyin bu kadar üstüme diye, odama kaçtım. Sonra odamda "ulan kendime ait bir odam bile yok" diye bir posta da buna üzüldüm, sonra "evin genelini bu kadar sahiplenmem bundan belki de.." diye düşünüp şaşırdım bu buluntuma..
Bir odam olsa, belki rahat bırakacağım bu sahiplenme canavarını.. Ama Almanya standartlarında 110mt2lik ve 3 oda bir salonluk bu ev "aşırı büyük" kategorisine giriyor ve aslında 1 odacık daha olsaydı hayatımda ne çok şey değişecekti diye düşünmek de bildiğin kapris, doyumsuzluk, şükürsüzlük oluyor.. Sonuçta bir odada tüm bir aile yaşamak zorunda olanlar var, ona bile sahip olamayan, evsiz kalmış insanlar var... O nedenle haşa dile getirmiyorum ama, ama işte, kaleme getirebilir miyim sevgili Tanrım?
Sayılmaz de lütfen.
