Dün hem Leylak Dalı, hem de Ekmekçi Kız yazınca, yoğun bir şekilde değişen kentlerimizin dramına takılı kaldı yüreğim.
Her şey değişmek zorunda; bu yaşamın ve zamanın bir kuralı; fakat bu kadar hızlı, yoğun ve kökten değişmeli mi? Değişime direnmek sağlıklı değil; fakat bu kadar yoketme, yerine bambaşka bir şey koyma olunca, nasıl kabul edebilir sağlıklı herhangi bir beyin bu olanları?
Bilemiyorum.. Kafamı kuma gömmek gibi oluyor belki ama görmemek, bilmemek ve en azından kendi anılarım ve gerçekliğim içinde hâlâ muhafaza etmek istiyorum o kentleri, yemyeşil bahçeleri, şırıl şırıl akan sokak çeşmelerini..
Hüzün basıyor.
Burada ise tam tersi; 35 sene geçiyor, aynı tahta bank aynı parkta duruyor. Burada da hayat hiç akmıyor. Herşey asırlık ve yaşlı geliyor insana. Ve herkes.
İkisinin ortası….. Denge…..
65 yaşındaki komşumun 87 yaşındaki evi.
