Tezer diyor ki Ferit'e bir mektubunda: "Severek mektup yazılan bir insanın bile olması ne büyük olay, söylenen her sözcüğün anlaşılmaktan öte, yaşandığını, dahası sözcüklere bile gerek olmadan yaşandığını bilmek, güç gibi yalınç bir olgu değil, varolmak gibi bir şey. İşte, yalnız kalınca varolduğumu hiç algılamıyorum."
İnsan varoluşunu sorgulamaya başladıysa, bir dostla mektuplaşmaya zaman ayırmalı.
Tezer ile Ferit'in mektuplaşmaları gibi olmalı bu mektuplar. Düşündürücü, sorgulatıcı ama dostça, samimice, tanık olduğumuz çağın üzerimizdeki izlerini paylaşmak amacıyla..
Yavaş yavaş, tatlı tatlı yazmalı ona ve ondan gelen zarfı, heyecanla ama içindeki kağıdın ucunu dahi incitmeden, bir bıçakla nazikçe açmalı, bazen pullarını suyla yumuşatıp çıkartmalı ve biriktirmeli..
Bugün uzuuun uzun, saatlerce mektup yazdım. Bir ara yağmur yağdı yan penceremde. Bir ara güneş göz kırpar gibi oldu. Bir ara çayım soğumuştu, yeniledim. Ama saatlerce kalkmadan yazdım. Akşam evden çıktığımda, güzel bir pul alıp, gönderdim mektubumu. Muhatabı eminim şaşıracak ve sevinecek, o ânı düşünmek beni mutlu ediyor..
Alâkasız Fotoğraf: Malawi'de çekmiştim. Yıl 2009. Dünyanın en fakir yerlerinden biri, ama sunduğu dostluklar onu hatıralarımda bir cennet yapmaya yetiyor..
