17 senelik evliliklerinde hiç, hiç evet, hiç orgazm olmamış bir kadınla karşılaştım bu sabah. Ve bunu çok doğal bir şekilde, rahatça söyledikten sonra ekledi; "ne fark eder ki? hayattaki her şeyi sonuca ulaştırıyor muyuz? Hep süreç daha önemli demezler mi?"
Kahvesinden bir yudum aldı, gayet neşeli bir şekilde devam etti: "Bu alanda ve koşullarda sonuca ulaşamıyorsam ne olacak, başka yoldan ve başka şekilde ulaşırım.." Muzırca göz kırptı ve ekledi: "Bunu eşime hiç söylemedim, 17 senedir her sefer numara yapıyorum. Neden söyleyeyim ki? Gayet mutlu bir evliliğim var, cinsellik dışında her konuda uyumluyuz, bu konuda da uyumsuz oluverelim.."
Sonra çatalıyla çikolatalı pastadan büyük bir parça bölüp ağzına attı, sakin sakin bir süre çiğnedi, bir yudum daha kahve içti ve bu konudaki son sözünü söyledi: "Bazı şeyleri kendi içinde tutmayı ve kendi içinde çözmeyi, çözemiyorsa da normal gibi kabul etmeyi öğrenmeli her insan. Sadece cinsellikte değil, hayata dair herhangi bir konuda numara yapmayı öğrenmeli... Yoksa huzuru asla bulamazsın."
Tüm bunları sessizce, kollarımı karnımın üzerinde kavuşturmuş şekilde dinleyen bense şunu düşündüm: "Hayatta hiçbir şey için numara yapmadım. Başarısızlıklarıma takılmayı ve bunun bazen beni tüketmesine izin vermeyi, hayatı mış gibi yaşamaya tercih ettim. Fakat şu karşımdaki kadın kadar hayatı sorgulamayan, huzurlu biri olmadığım da bir gerçek.."
Peki hangisi, doğru olan?
