İyidir; kolay çıkmaz, derdi anannem..
Bugün otobanda eve yetişmeye çalışırken, karşıma öyle bir gökyüzü çıktı ki.. Bulutun en koyu grisinden, göğün en bebek mavisine, tüm renkler aynı anda önüme serildi..
Bu şölen karşısında öyle güçlü duygular yaşadım ki, birden "göreceğimi gördüm, yaşayacağımı yaşadım.. bundan sonrası hep aynı filmin tekrarı ya da yavaş yavaş inmek, bir zamanlar güle oynaya ve heyecanla çıktığın yokuşu.." diye geçirdim içimden.
Babyteeth’te bir sahne vardı ya; “ölüm, Milla’yla konuştu..”. Sanırım benimle de aynı kelimelerle konuştu bugün, otobanda.. Ve sanki, birden tüm korkularım uçtu gitti. Defalarca burun buruna geldiğim ölümden artık korkmuyor hattâ hazır hissediyor olabilir miyim gerçekten?
Yoksa bu sadece o anın yarattığı büyünün etkisi ve gecenin en zifiri karanlık anında o büyü her zamanki gibi yine bozuluverecek mi……..?
